Deel 1
Het is donderdagavond, de avond om je kop lekker leeg te maken , een uurtje ballen, een biertje en lekker even zeuren met je voetbalmaten ! Maar nu niet ! Nu zit ik thuis op de bank, noodgedwongen. Gedwongen door de Corona !
Maar ik kan de verleiding niet weerstaan. Ik moet en zal even naar het veld. Ik trek mijn trainingskloffie aan, pak de fiets en zet hem richting de SV. Aangekomen bij het sportpark is het stil. Donker en stil, muisstil. Ik loop naar het lichthok en ontsteek de lichten van het trainingsveld. Ik pak wat ballen uit het ballenhok en loop in het stille donker richting trainingsveld. Als ik aankom op de prachtige groene vlakte is het stil. Stil van eenzaamheid. De lichtmasten lijken te huilen want het licht straalt niet, het schijnt blas voor zich uit. De dugout staat zwijgzaam langs de zijlijn, de doelpalen staan stijf van verdriet, het net hangt van ellende in elkaar en het gras, het prachtige groene kunstgras , zwijgt, is stil, ligt geruisloos te wachten !
Ik sta enkele momenten stil en kijk eens om mij heen ! Ik voel verdriet, ik voel het verdriet van het gras ! Ik bedenk mij niks en begin een paar rondjes te lopen. Niet mijn favoriete bezigheid maar het moet. Na een rondje of 4 merk ik dat er leven komt in het gras. Ik trek nog wat sprintjes, niet te snel, en merk dat er meer leven komt. Ik pak maar een bal en schiet een paar keer op doel. Het net wat van ellende in elkaar hing begint te bollen. Het begint te bollen van plezier. Na een paar keer lat en paal geraakt te hebben veranderd het doffe geluid in bijna een harmonische klank ! De zwijgzame dugout ademt ineens passie en lijkt te praten. De treurige middenstip vertoont een grijns. De lichtmasten zijn gaan stralen als een normale trainingsavond, Ik hoor het gras praten ; wanneer, wanneer meer, wanneer ?
Na een uurtje houd ik het voor gezien, het thuisfront wacht. Ik pak de ballen bij elkaar en voel de droevenis in mij opkomen, het net bolt niet meer, het doel voelt weer koud aan, de lichtmasten treuren en het gras ? Het gras lijkt te vragen wanneer weer ?
Teruglopend naar het ballenhok vraag ook ik mij af ; wanneer, wanneer weer ? Ik leg de ballen terug en merk dat de ballen in elkaar ploffen, ze zijn leeg, ze zijn op.
Ik schakel de lichten uit, trek de poort achter mij dicht en kijk nog eenmaal achterom ; tot gauw tot snel !! Arivederci !!
Was getekend
Toti
————————————————————————————————————————————–
Deel 2
Hallo Henk? Je spreekt met mij, ben je thuis? Kan ik even langs komen?
Stilzwijgend zit hij aan de keukentafel. Wat een voetbalfeest seizoen had moeten worden in het kader van het 10-jarig bestaan van SV Enter 4, hoe anders is het nu. Henk zit alleen thuis aan den keukentafel. Voor ons staat een tafel vol met lekkers. ‘Gemaakt door mien Marietje’ glundert Henk. Voor een half jaar geleden spraken wij elkaar nog in het zonnige Griekenland, waar Henk een brainstormsessie bijwoonde van De Enterse Aardbeienplukkers. Hoe anders hangt de vlag er nu bij.
Ik tref hem daar aan, natuurlijk op gepaste afstand. Nog nooit nam ik zo veel afstand van hem, maar voor nu even wel. Henk heeft 2 feesthoedjes voor zich klaar liggen. een voor hem, de andere is voor mij. Zelfs mijn naam staat erop. Markant detail. Uit fatsoen zet ik hem, net zoals Henk dat doet, het hoedje maar op mijn hoofd maar een sprankje vreugde is momenteel ver te zoeken. Hoewel het touwtje van Henk langzaamaan verdwijnt in zijn onderkin, zeg ik er maar niks van. Verbaal lach ik hem toe.
Na veel gerommel binnensmonds begint Henkie dan toch maar wat te praten. ‘Zitten we dan Steentjes’. Nadat we elkaar weken niet meer hebben gezien. ‘Einde seizoen vriend’. Wat balen hé, de omstandigheden laten het even niet toe om ons 10 jarig bestaan te organiseren. 10-jaar SV Enter 4, man, dat klinkt als een eeuwigheid geleden. Zwijgzaam kijken we even naar de keukentafel… Henkie S. kwam jaren geleden ons team versterken in het leiderschap. ‘Joa’, zegt Henkie, ‘is natuurlijk een hele eer vanuit de SV’. Wat ik aan trof was een team wat bestond uit vele soorten en maten bemanning. Dik, dun, snel, lang, langzaam, nog langzamer en langzaamst. Maar een echte kapitein wat van nature ik ben, miste nog aan boord. En met stuurman Tomas en dekschrobber Sjon was het schip compleet en konden we van wal gaan. “Hoogtepunten genoeg schatert Henk uit’. Kampioenschap het hoogst haalbare natuurlijk, daarna ging het snel bergafwaarts. Weet je nog van die omhaal van Rikkert?? Allebei proesten we in lachen uit! Geweldige momenten. Ja zegt Henk, geweldige momenten. “Soms lig ik in bed en heb ik het nog steeds over mijn jongens, wat een heerlijke gasten allemaal’.
Zo geweldig als dat, is het momenteel niet. Natuurlijk is voetbal niet het ergste wat niet door gaat, maar zo af en toe…net zo’n momentje als wat Erwin heeft…Stiekem denk ik er ook wel aan om even naar mijn clubje te gaan. Even stiekem door het hek heen loeren, stiekem door de bosjes heen kijken of mijn jongens wel aan het trainen zijn, stiekem noteer ik dan de namen van mijn jongens. Velten, Derksen, Vollenbroek, Rikkert & Elzinga, vaste kliek. Stiekem even een borreltje drinken in de kantine, gehaktballetje erbij, je kent het wel…Maar ik ben bang om betrapt te worden door Erwin. Hij heeft ook zo zijn momenten.
Soms sluit ik even in het voorjaarszonnetje mijn ogen en droom dan weg. Weg over Enter 4. Weg over de Messi&Bulykin show bijvoorbeeld, weg over de nieuwe aanwinsten, om Knooierd & Bambi maar even te benoemen, weg over mijn jongens. Een stilte valt. Stiekem ontdek ik nu een kleine glimlach op de smoel van Henk.
Dat we overigens onderaan staan was nog maar een formaliteit. Winnen van de koploper was een heerlijke boost en iedereen had weer het gevoel van: Het kan nog. Het kon zeker nog, maar snel dwalen de ogen van Henk weer omlaag. ‘Tis voorbij’. ‘Ik had graag het 10e seizoen van SV Enter 4 goed afgesloten’. De bus richting Praag was al geboekt. Koffertje staat al maanden bij de voordeur. ‘Snap je…of snap je het niet?’ Langzaamaan ontdek ik een lichte traan in Henk’s oog. Hmm het zal wel denk ik. De stilte wordt doorbroken met een proost op 1,5 meter. We sluiten af. Ik peer hem snel voordat Henk nog emotioneler wordt. “Dan volgend jaar maar alles uit de kast halen Steentjes schreeuwt hij mij nog toe!’ En jij bent er gewoon weer bij lapderk!’ En daarbij…doe je de jongens de groeten van mij?! ‘Mijn jongens”.
Was getekend,
Chef.
